یک استدلال ساده برای رأی ندادن

خواهش می‌کنم بخوانید. تا آخر بخوانید. اگر قصد رأی دادن دارید حتمن بخوانید. اگر قصد رأی دادن ندارید، بخوانید و برای کسانی که قصد رأی دادن دارند به اشتراک بگذارید.

متشکرم.

این متن هر روز ویرایش می‌شود و استدلال‌های جدید و بحث‌ها به آن اضافه می‌شود پس باز هم به اینجا سر بزنید.

روی صحبتم با دوستان محترمی‌ست که صادقانه می‌خواهند با رأی خود به کشور خدمت کنند.
دوستان محترمی که فکر می‌کنند رأی دادنشان خلق یک حماسه می‌کند.
و البته روی دیگر سخنم با کسانی است که می‌خواهند با جمع کردن هرچه بیشتر رأی مردم، حماسه‌ی مورد نظر رهبرشان را تأمین نمایند.
توضیح کوچکی در باره این بند در پانویس 2

دوستان محترمی که صادقانه قصد نجات کشور را دارند ممکن است یک یا چند تا از هدف‌های زیر را دنبال کنند:

1. جلوگیری از رأی آوردن کاندیدای مورد نظر حکومت.
2. نمایش تعداد زیاد خود (ما بیشماریم) به حکومت.
3. انتخاب اصلاح طلبان و حل مشکلات کشور.
4. عدم پشیمانی در آینده به خاطر اینکه هیچ کاری برای کشور نکردند.
5. کمک به بهبود اوضاع کشور (کمی شبیه به مورد 3 است)
6. یا اصلن خودشان طرفدار حکومت هستند که ما کاری با آن‌ها نداریم.
7. و غیره (شما بگویید)

این دوستان از استدلال‌های زیر بهره می‌برند:

1. باید بین بد و بدتر بد را انتخاب کرد تا از وقوع بدتر جلوگیری شود.
2. کسی که در حال غرق شدن است حداقل باید دست و پا بزند.
3. نمی‌توانم بی‌تفاوت بنشینم و ببینم که یک نفر را که خودشان می‌خواهند انتخاب می‌کنند.
4. در انتخابات 88 آن‌هایی که رأی داده بودند بعد از تقلب رفتند به خیابان‌ها و اعتراض کردند، من اگر رأی نداده بودم چگونه می‌توانستم به دزدیده شدن رأی خودم اعتراض کنم.
5. با رأی دادن مهندسی انتخابات را با شکست روبرو می‌کنیم.
6. و غیره (شما بگویید)

تشریح دلایل و استدلال‌ها در پانویس 1

با یک استدلال ساده قصد دارم بگویم چرا من رأی نمی‌دهم.
از لحظه‌ی تحویل سال، با اعلام نام سال 92 با نام حماسه سیاسی، تبلیغات حکومت با حداکثر قدرت و هزینه و توان و استفاده از تمام امکانات برای کشیدن مردم به پای صندوق‌های رأی شروع شد و تا الان و تا لحظه پایان انتخابات ادامه خواهد داشت.

پس حکومت چه می‌خواهد؟ حضور حداکثری مردم را در پای صندوق‌های رأی.
دقت کنید که در تبلیغات صدا و سیما نمی‌بینیم که به چه کسی رأی بدهید فقط می‌بینیم که می‌گویند حضور شما در پای صندوق مهم است.

این اهمیت برای چیست؟ همه ما می‌دانیم که حضور بیشتر در پای صندوق‌ها مشروعیت بخشیدن به حکومت را به دنبال خواهد داشت. چه شما که رأی بدهی بخواهی و چه نخواهی، با حضورت به نظام مشروعیت داده‌ای.

چرا؟
چون رسانه در اختیار اوست و قدرت هم در اختیار اوست. و تاریخ را هرچند مردم می‌سازند ولی قدرتمندان می‌نویسند.

پس حضور شما در هر صورت مصادره به مطلوب خواهد شد و نظام مشروعیت مورد نیاز را بدست خواهد آورد.

دقت کنید که شما مشروعیت را به آن‌ها نمی‌دهید، آن‌ها خودشان مشروعیت را هرطور که بخواهند استخراج می‌کنند.

در این صورت تمام اهدافی که در ابتدا ذکر کردم خود به خود منتفی خواهند شد.
در این صورت تمام استدلال‌هایی که در ابتدا ذکر کردم نیز، خود به خود باطل خواهند شد.

دوستان عزیز، چرا فکر می‌کنید رأی ندادن یعنی بی‌تفاوتی؟
دقت کنید که همین که شما بتوانید بر میل خود به رأی دادن پیروز شوید خودش یک عمل بسیار مهم است.
رأی ندادن یک حرکت سیاسی است همان طور که رأی دادن هم یک حرکت است.
رأی ندادن بیان مخالفت است و رأی دادن بیان موافقت.
توضیح کوچکی درباره این بند در پانویس 3

این بحث‌هایی که امروز در جامعه مجازی در گرفته و با استدلال‌های گوناگون سعی در توجیه رأی دادن می‌کنند همگی روش جدیدی هستند که حکومت برای مقابله با مخالفان خود به اجرا گذاشته و متأسفانه دوستان محترم ساده‌ی بسیار زیادی گول این ترفتند حکومت را خورده‌اند و خودشان هم بنای موافقت و ترغیب دیگران به شرکت در انتخابات را گذاشته‌اند.

این‌ها همه کار دوستان نامحترم دغل است که به هدف خود خواهند رسید: خلق حماسه‌ی سیاسی مورد نظر رهبرشان.

انتخاب با خودتان است. درست انتخاب کنید که بعدن پشیمان نشوید.

پانویس 1:
لازم دیدم متن را ویرایش کنم و این توضیحات را اضافه کنم. متاسفانه این توضیحات کمی طولانی خواهد شد و اگر دوست داشتید نخوانید ولی اگر فکر می‌کنید همچنان باید رأی داد حتمن بخوانید.

من طبق استدلال خود نتیجه گرفتم که هدف‌های ذکر شده منتفی و استدلال‌های ذکر شده باطل هستند.
با این حال برای رفع شبه‌های دیگر، سعی می‌کنم تک تک توضیح کوچکی روی هر کدام بنویسم شاید گشایشی در کار انتخابات شود.

1. جلوگیری از رأی آوردن کاندیدای مورد نظر حکومت.
دلیل مخالفت من با این هدف:
کاندیدای مورد نظر حکومت از همین حالا رأی مورد نیاز را آورده است.

2. نمایش تعداد زیاد خود (ما بیشماریم) به حکومت.
دلیل مخالفت من با این هدف:
البته ما با نمایش تعداد زیاد خود، تأیید خواهیم کرد که همین تعداد زیاد حکومت را قبول دارند چون رأی دادند. کسی به انگیزه‌ی شما از رأی دادن کاری ندارد آن‌ها فقط نگاه می‌کنند که صندوق‌ها شلوغ هست یا نه. همین.

3. انتخاب اصلاح طلبان و حل مشکلات کشور.
دلیل مخالفت من با این هدف:
رئیس‌جمهورهای اصلاح طلبتان را هم دیده‌ایم. پیش از این هم روی کار آمدند و کاری از پیش نبردند. مشکل بالادست آن‌هاست که لایتغیر بر جای خود نشسته است. پس رأی شما چیزی را عوض نمی‌کند.

4. عدم پشیمانی در آینده به خاطر اینکه هیچ کاری برای کشور نکردند.
دلیل مخالفت من با این هدف:
کسانی که در دوره‌ی قبل حماسه آفریدند الان وجدان آسوده دارند؟ به مهندس موسوی، حلال مشکلات دو عالم رأی دادند و اکنون وجدان خود را آسوده می‌دانند که سهم خود را به سیاست این کشور ادا کردند؟
در رأی ندادن، من، شخصن، پشیمانی کمتری احساس می‌کنم تا در رأی دادن. اگر نظری در این مورد دارید بنویسید.

5. کمک به بهبود اوضاع کشور (کمی شبیه به مورد 3 است)
دلیل مخالفت من با این هدف:
رجوع شود به مورد 3

6. یا اصلن خودشان طرفدار حکومت هستند که ما کاری با آن‌ها نداریم.
دلیل مخالفت من با این هدف:
رجوع شود به عمه‌ی مقام معظم رهبری.

و اما توضیحاتی در رد استدلال‌های بالا:

1. باید بین بد و بدتر بد را انتخاب کرد تا از وقوع بدتر جلوگیری شود.
دلیل مخالفت من با این استدلال:
34 سال است که هر دوره داریم بین بد و بدتر آن که بد است را انتخاب می‌کنیم و هر دوره، بد آن دوره، بدتر از بد دوره‌ی قبل است. لاجرم اسیر یک تسلسل باطل احمقانه‌ای شده‌ایم که فقط داریم خودمان را امیدوار نشان می‌دهیم و حکومت از این امیدواری ما سود می‌برد.
در منطق ریاضی، می‌خوانیم که اگر یک متر را نصف کنیم و نصفش را نصف کنیم و تا آخر ادامه دهیم و هر بار آن نصفه باقی مانده را نصف کنیم، هیچ گاه به انتها نمی‌رسیم.
دوستان عزیز، این استدلال بد و بدتر هم مثل قضیه‌ی ریاضی بالا، در روی کاغذ درست است، ولی در عمل، ما وقتی با یک قدم نیم متر را طی کنیم، با قدم دیگر به آخر خط رسیده‌ایم و قضیه‌ی ریاضی به کمکمان نخواهد آمد.
امروز آخر خط انتخابات است.

2. کسی که در حال غرق شدن است حداقل باید دست و پا بزند.
دلیل مخالفت من با این استدلال:
در سطور آخر نوشته‌ی اصلی به این اشاره شده است. رأی ندادن خودش یک حرکت است که هرکسی توان آن را ندارد. مرد می‌خواهد که قید استخدام را بزند، قید کار دولتی را بزند، نگران گزینش اداره نباشد، از کم بودن مهرهای شناسنامه‌اش در اماکن دولتی هراس نداشته باشد و غیره. پس رأی ندادن خودش یک حرکت بزرگ است که عرضه می‌خواهد. و البته یک جور بیان مخالفت با مشروعیت نظام است.
در هر حال، اگر اعتقاد به رأی دادن دارید، لابد اصل نظام ولایت فقیه را قبول دارید و اعتراف کرده‌اید به این که باید تغییرات و اصلاحات زیر نظر شخص رهبری صورت گیرد. خیالی نیست. بروید بدهید.

3. نمی‌توانم بی‌تفاوت بنشینم و ببینم که یک نفر را که خودشان می‌خواهند انتخاب می‌کنند.
دلیل مخالفت من با این استدلال:
شما چه بی‌تفاوت چه با تفاوت، آن‌ها نفر خودشان را انتخاب خواهند کرد.

4. در انتخابات 88 آن‌هایی که رأی داده بودند بعد از تقلب رفتند به خیابان‌ها و اعتراض کردند، من اگر رأی نداده بودم چگونه می‌توانستم به دزدیده شدن رأی خودم اعتراض کنم.
دلیل مخالفت من با این استدلال:
شما مطمئن هستید که فقط کسانی به خیابان‌ها ریخته بودند که رأی داده بودند؟ پس من که رأی نداده بودم در خیابان چکار می‌کردم؟ برای تماشا رفته بودم؟ این استدلال بسیار سست است.

5. با رأی دادن مهندسی انتخابات را با شکست روبرو می‌کنیم.
دلیل مخالفت من با این استدلال:
مهندسی انتخابات لغتی مسخره و مبهم است که ساخته‌اند و مردم بدون این که معنی آن را بدانند تکرارش می‌کنند. این لغت مبهم و بی‌معنی را ساخته‌اند تا به جای تقلب از آن استفاده کنند.
مهندسی انتخابات دیگر چه صیغه‌ای است؟ در کدام کرسی دانشگاهی مهندسی انتخابات تدریس می‌شود که این قدر نظریه و فلسفله برایش بیرون آمده است؟ سر خودمان را با این کلمات گرم کرده‌ایم و غافل از این که این هم سرپوشی دیگر بر تقلب‌هایشان است و ما همچنان مشغول به خود.

پانویس 2:
طبق نظر یکی از دوستان متن کمی اصلاح شد و کلماتی که به عنوان توهین به خواننده تلقی می‌شود از متن حذف شدند.

پانویس 3:
دوستی در جایی در فیسبوک استدلال می‌کرد که رأی ندادن برای کشور ما حرکت سیاسی نیست بلکه برای کشوری که تجربه‌ی دموکراسی دارد مثل آمریکا یا برخی از کشورهای اروپایی یک حرکت سیاسی است.
من فکر می‌کنم خلاف این حرف درست است. اتفاقن رأی ندادن در کشوری حرکت سیاسی محسوب می‌شود که هیچ راهی برای گفتمان در آن کشور وجود ندارد.
به نظر شما در کشور آزادی مثل آمریکا چرا یک شهروند برای ابراز عقیده سیاسی خود باید انتخابات را تحریم کند در صورتی که می‌تواند رسانه در اختیار داشته باشد و با امنیت کامل حرفش را بزند؟
این استدلال دوست عزیز ما یک سفسطه‌ی کامل بود و موضوع را کاملن به نفع خود قلب کرده بود.

دوستان عزیز دقت کنید که سایبری‌ها این روزها در فضای مجازی نهایت تلاش خود را می‌کنند تا حماسه‌ی سیاسی مورد نیاز رهبرشان را تأمین نمایند. هشیار باشید.

پانویس 4:
در اینجا و در اینجا دو دوست گرامی مقالاتی قلمی کرده‌اند در تأیید و ترغیب رأی دادن.
یک سؤال از هرکدام از این عزیزان دارم:

جناب آقای ملکوت:
شما که در ابتدای مقاله‌ات ذکر کرده‌ای خدا را شکر که مردم به حدی رسیده‌اند که نیاز به این ندارند که به هم بگویند رأی بده یا نده یا از هم چیزی در این باره نپرسند، چرا خودت در این مقاله نسخه پیچیده‌ای داده‌ای دست خواننده؟
رفتارمان ناخوداگاه شبیه رهبرانی می‌شود که در هفته‌ی قبل از انتخابات یک مرتبه یادشان می‌افتد مردم عزیزند و آن‌ها را با کلمات محبت آمیز خطاب می‌کنند. شما هم در این برهه به این باور رسیده‌ای که مردم به یک درک عمومی و شعور جمعی رسیده‌اند.
لابد فقط کسانی به این درک و شعور مورد نظر شما رسیده‌اند که با شما موافق هستند و رأی خواهند داد؟
برای کاندیدای عزیزت شعر می‌گویی و سرایش می‌کنی و باز مثل میرحسین‌تان در حد خدا بالایش می‌آوری و …
این‌ها همه فقط نشان می‌دهد که ما ایرانی‌ها عوض بشو نیستیم.

و اما جناب آقای بهنود:
ما شما را پیش از این به عنوان منتقد و مخالف حکومت شناخته‌ایم، حالا چه شده که بر طبل حکومت می‌نوازید را باید خودتان بگویید.
شاید اعتقاد دارید که اصلاحات را باید شخص مقام معظم تأیید نمایند تا کشور به سرانجام و به مقصد برسد.
لطفاً افکارتان را منتشر نکنید.

پانویس 5:
دوست خوش‌فکری در جایی از فیسبوک کامنتی نوشته بود که بسیار به دلم نشست و خواستم با شما به اشتراک بگذارم.
از دستاوردها و موفقیت‌های حکومت همین بس که توانسته‌اند امروز در قشر روشنفکر جامعه شکافی ایجاد کنند که اتحاد این قشر را از آنان بگیرند و آن شکاف این که یک قشر می‌گویند رأی نمی‌دهیم برای نشان دادن اعتراض
و قشر دوم هم می‌گویند رأی می‌دهیم برای نشان دادن اعتراض.
این دقت عمل آن‌ها و ضعف ما را می‌رساند. 

پانویس 6:
دوستی خوش‌فکر در کامنتی در فیسبوک نوشته بود:
وقتی رهبر با صراحت می‌گوید و صدا و سیمای حکومت ده‌ها بار از ده‌ها شبکه پخش می‌کند که هر رأی شما به هر کدام از کاندیداها، یک رأی به نظام است و این یک رفراندوم سیاسی است، آیا ما باز هم حق داریم از رأی پدرانمان در سال 57 گله‌مند باشیم؟

پانویس 7:
دوست گرامي‌ای در بالاترین نقل قولی از نیچه نگاشته بود:
احمق کسی‌ست که یک اشتباه را بارها انجام می‌دهد و هر بار انتظار نتیجه‌ای متفاوت دارد.

این لینک را هم در وبلاگ این دوست نگاه کنید که به چه نکته ظریفی پی برده است.

پانویس 8:
دوستانی که امیدوارانه قصد رأی دادن به حلال مشکلات دو عالم، (این بار آقای روحانی) دارند فراموش نکنند که این 8 نفر همگی قبلن از نظر رهبری تأیید شده‌اند و ارادت خود را به ایشان نشان داده‌اند.
شما با انتخاب روحانی، فکر نکنید که از شر جلیلی خلاص شده‌اید، شما فقط بین افراد مورد قبول و مورد تأیید رهبر، یکی دیگر را انتخاب کرده‌اید.
به خاطر کامنت دوست عزیزمان که این نکته را یادآوری کردند تشکر می‌کنم.
لینکی هم ایشان اضافه کرده‌اند که شما را ارجاع می‌دهم به آن لینک، آن لینک هم قابل تعمق است.
اینجا

پانویس 9:
دوستی در فیسبوک کامنت زیبایی داده بود:
بعضی‌ها چنان می‌گویند که اگر رأی ندهیم هیچ چیز عوض نمی‌شود که گویا این 34 سال، هر دوره که جو گرفتشان و رأی دادند چیزی عوض شده است.
در هر دوره از ترس یکی، به دیگری رأی می‌دهیم و هیچ فرقی هم به حالمان ندارد و همچنان در سراشیبی سقوط با سرعت پیش می‌رویم.

پانویس 10:
هرچه که به انتخابات نزدیک‌تر می‌شویم نظرات آدم‌های معروف و چهره‌های سرشناس‌تری را می‌بینیم که در فضای مجازی می‌نویسند و می‌گویند که حساسیت انتخابات بالاست و مردم، به پا خیزید که این بار باید بر خلاف رویه‌های گذشته که تحریم بود، رأی داد، چرا که ما به سرنوشت خود حق داریم و الخ.
و من هرچه که تبلیغات وسیع‌تر حکومت را در جلب نظر مردم می‌بینم بیشتر به رأی ندادن خودم متقاعد می‌شوم و بر خودم واجب می‌دانم که آن چه را که فکر می‌کنم به دیگران بگویم.
من فکر می‌کنم که حکومت تمام تلاش خود را دارد می‌کند که رأی جمع کند و همین باید دلیل ما باشد برای رأی ندادن، چون آنچه که ما می‌خواهیم آن چیزی نیست که آن ها می‌خواهند.

پانویس 11:
مسئله‌ای در دلم جا مانده است که باید بنویسم به عنوان آخرین حرف من در این وبلاگ.
تعجب می‌کنم از کسانی که استدلال‌هایشان برای رأی دادن مثل مناظره بر سر اثبات یا انکار حق و باطل است. طوری صحبت می‌کنند که انگار صلاحیت همه کاندیدها را شورای نگهبان تأیید کرده به غیر از روحانی را.
انگار که روحانی مثلن از زیر دست آن‌ها در رفته یا انگار که اشتباهی صلاحیتش تأیید شده یا انگار که یک شبه خط فکری‌اش را تغییر داده است.

حکومت آخوند بر این کشور سال‌های سال (بخوانید 300 سال) هم اگر به طول انجامید، مردم، تعجب نکنید. صفویان با آن همه نیرنگ و کشتار و ظلم و جنایت، 300 سال بر این مردم حکومت کردند. حالا در قرن بیست و یکم دو سه چهار آخوند تازه به دوران رسیده سی و اندی سال است به قدرت رسیده‌اند. فکر نکنید که به این زودی ول می‌کنند.
ما مردم ساده را خوب شناخته‌اند و شناخته‌اند.
می‌دانند چطور 8 برگه‌ی بازی را طوری رو کنند که ما برای برنده شدن یکی یا دو تا از آن‌ها با هم دعوا کنیم، رقابت کنیم، بحث و جدل کنیم و شاید با هم جنگ کنیم، ولی آخر هر کدام که از این برگه‌ها برنده‌ی بازی شود، آخوند است که بازی را برده است.
ما همه بازنده‌ایم.